Et nemo nimium beatus est;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Duo Reges: constructio interrete. Laboro autem non sine causa; Velut ego nunc moveor. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Minime vero istorum quidem, inquit. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Prodest, inquit, mihi eo esse animo.
- Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam.
- Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum?
- At, si voluptas esset bonum, desideraret.
- Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.
Memini vero, inquam; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Oratio me istius philosophi non offendit; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Ita nemo beato beatior. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.
Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.
- Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.
- Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur.
- Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;
- Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.
- Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.
- Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.
- Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur.
- Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio.
- Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio.
- Dici enim nihil potest verius.
- Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M.
- -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi.
Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Quae ista amicitia est?
Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Idem adhuc; Sed ille, ut dixi, vitiose. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Scisse enim te quis coarguere possit? Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.
- Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile.
- Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.
- Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur?
- Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.
- Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?
- Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia.
- Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M.
- Nam, ut paulo ante docui, augendae voluptatis finis est doloris omnis amotio.
- Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.
Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Itaque fecimus. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.
Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Erat enim Polemonis. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.
Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quamquam te quidem video minime esse deterritum.
Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?
Comprehensum, quod cognitum non habet? Polycratem Samium felicem appellabant. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Quae cum dixisset, finem ille.
Tenent mordicus.
Cur post Tarentum ad Archytam? Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; At iam decimum annum in spelunca iacet. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Sed potestne rerum maior esse dissensio?
Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit.
ALIO MODO. Sint modo partes vitae beatae. Quid vero? Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus;
Odium autem et invidiam facile vitabis. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Dici enim nihil potest verius. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.
Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?
Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Ergo infelix una molestia, fellx rursus, cum is ipse anulus in praecordiis piscis inventus est? Non est igitur voluptas bonum. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. At multis malis affectus. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Tum mihi Piso: Quid ergo? Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Eadem nunc mea adversum te oratio est. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Pauca mutat vel plura sane; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.
